کتک ‌درمانی در کلینیک

سایت پارسینه: مجلهٔ چلچراغ نوشت: دو روز قبل از آنکه قرار شد، برای کارآگاه بازی، به دفتر توانبخشی مورد نظر بروم، کارم شده بود بست نشتن کنار ایستگاه اتوبوس پایین کلینیک.مادرهای خسته و بی حوصله ای که بچه های کوچک و پر از ترسشان را که چشمانشان پر از اشک بود توی بغل گرفته بودند و منتظر اتوبوس بودند.بچه ها عموما روی نوک پا راه می رفتند و یا هوش و حواس درستی نداشتند.اگر حوصله ای در صورت غمزده مادر پیدا می کردم در مورد وضعیت کلینیک سئوال می کردم.در مورد اینکه از کار موسسه راضی هستند یا نه.اصلا ماجرای کتک درمانی راست است یا نه.یکی از مادرها که پسر دوساله اش را کلینیک می آورد و اعتقاد عجیبی به آقای دکتر «ت» داشت می گفت:«دکتر خیلی محکم با بچه ها رفتار می کنه.مثلا گاهی نیشگونشون می گیره، یا یه دونه می زنه توی صورتشون.آخه این بچه ها خیلی لجبازن.من که خیلی راضی هستم.» اکثر این مادرها از جنوبی ترین نقاط تهران و یا شهرهای اطراف می آمدند.با توجه به قیمت های پایین کاردرمانی کلینیک و آوازه عجیب آقای دکتر و مادری که تحت هر شرایطی می خواهد بچه اش عادی باشد، خیلی هم دور از ذهن نبود که مادری حاضر بشود بچه اش ر ا از اسلامشهر تا تهران بکشاند تا آريالای دکتر زحمت کتک درمانی را بکشد…

قرار شد من نقش مادری را بازی کنم که یک پسر 5-6 ساله با بیماری فلج مغزی دارد.خوب این اطلاعات کافی نبود.در جستجوی گوگل واژه «فلج مغزی» را جستجو کردم و اطلاعات زیر را گرفتم:

فلج مغزی یک اصطلاح چتر مانند است برای توصیف یک گروه بیماریهای مزمن که در سالهای اول تولد ظاهر می شود و ناشی از نقص و تنزل حرکات که در طول زمان بهتر نمی گردد بکار می رود . این بیماریها با نقص رشد ویا تخریب حرکات برای کنترل حرکت در مغز همراه است .

پیش از واقعه

– همی پلژی (کاهش احساس درد در یک طرف بدن ) .که در آن یک نیمه از بدن (راست یا چپ ) مبتلا می شود (35 تا 40 درصد )

– دای پلژی (فلج دو طرفه ) که در آن پاها بیش از دست ها مبتلاست (10 تا 20 درصد ) .

– کوادری پلژی (فلج دو دست و دو پا ) که در آن چهار عضو ( دو دست و دو پا ) مبتلاست . (15 تا 20 درصد ) .

– پارایلژی (فلج نیمه تحتانی بدن یا فلج هر دو پا ) که تنها پاها مبتلا هستند (10 تا 20 درصد ) .

و…..

از همین جا قرار شد من، مادر محمدرضا احمدیان 6 ساله باشم که فلج مغزی از نوع «دای پلژی» دارد و دو پایش به شدت درگیر است.محمدرضا نتیجه ازدواج من و پسرعمویم است و من به خاطر فشار همسرم برای انتقال محمدرضا به بهزیستی از او جدا شده ام.محمدرضا دو ساله بود که با یک تشنج ما را متوجه بیماری خودش کرد و من حالا فقط و فقط می خواهم پسرم عادی باشد.همین هم برای سردرآوردن من از کلینیک توانبخشی آقای دکتر قطعا کافی است….

آقای دکتر جدی برخورد می کند

با رایزنی های مداوم با دفتر آقای دکتر قرار شد من یک پنج شنبه بعداز ظهر بدون پسرم برای مشاوره دیدن آقای دکتر بروم.دفتر مشاوره نزدیک خیابان نواب جنوبی بود و من هم خودم را ساکن نواب تهران معرفی کردم.ساعت 5 وقت مشاوره داشتم.دوست عکاسم در پایین مشغول کشیک دادن از داخل آژانس بود و من هم چند دقیقه ای وقت داشتم که کمی اطلاعات جمع کنم.

صدای جیغ و داد بیشتر از طبقات پایین می آمد.ما طبقه سوم بودیم.دفتر کوچک بود و پر از مادرانی که منتظر بودند جلسات کاردرمانی فرزندانشان به پایان برسد.یکی کودکش کمبود شنوایی داشت، کودک یکی از عوارض مغزی رنج می برد، مادری که از اسلامشهر می آمد و از کار کلینیک راضی بود و به من گفت:«اصلا نگران نباش.پسرت زود راه می افته.مهم اینه که بچه من از دکتر می ترسه.توی خونه هم وقتی کاراش رو خودش نمی کنه، اگر تهدیدش کنم الان می برمت پیش آقای دکتر مثل فرفره از جا می پره و کاراش رو انجام می ده.» آرام گفتم:«این همه راه از اسلامشهر می کوبی میای اینجا آقای دکتر بچه ت رو بزنه؟ خوب خودت بزنش!» گفت:«نه! دکتر اصولی می زنه، من از روی حرص….» همان موقع منشی خانم احمدیان (یعنی من» را صدا کرد.رکوردر را روی چند کتاب در کیفم گذاشته بودم.نگاهی از پنجره به بیرون کردم و دیدم دوستم با نگرانی به ماشین تکیه داده…

آقای دکتر مرد ریز نقش با ریش های پرفسوری و پیراهن سفید آستین کوتاه با یقه و آستین های قرمز بود.یراهنش تمیز نبود.کودکی ترسان و گریان از دفترش پابرهنه بیرون می دوید و دکتر به منشی می گفت اینها از تربت حیدریه آمده اند و بچه باید مشاوره بگیرد…

نا خودآگاه صورتم مضطرب و بی حال بود.دکتر سرش پایین بود و گفت:«من در خدمتم خانم احمدیان.اصرار داشتید من رو تنها ببینید.»

گفتم:«آقای دکتر من یک پسر شش ساله دارم که مبتلا به فلج مغزی دای پلژی است و…»

دکتر گفت:«اصلا می خوای بیاریش یا نه؟اگر می خوای بیاریش بگو من اطلاعاتش رو بنویسم…»

«آقای دکتر اول بذارین یه کم حرف بزنم.من از شوهرم به خاطر این بچه طلاق گرفتم،این بچه لجبازه، اما باهوشه، گاهی می زنم توی صورتش از ناراحتی، بعد قشنگ راه می ره….(اینجا دارم زار زار گریه می کنم)».

دکتر:«خوب عموما با کتک زدن بچه تمام انرژیش رو به کار می بره تا تواناییش رو به کار ببره.بچه روی نوک پا راه می ره دیگه؟ ببین بچه های دای پلژی عموما خوب می شن، اما باید کاردرمانی بشن.چرا تا الان نیاوردیش اینجا؟»

من همچنان که گریه می کنم می گویم:«آقای دکتر باباش نمی ذاش.می گف این خوب نمی شه.منم دیگه جدا شدم که بچه م خوب بشه.گاهی خیلی می زنمش آقای دکتر…»

دکتر:«خوب تو باید ببینی برای چی بچه ت رو می خوای بزنی.چقدر حرف می زنه؟ اصلا می زنه؟»

«خیلی کم.آخه لجبازه.مثلا وقتی می خواد بره دستشویی می گه:……………دستشویی جیش… وقتی هم که می زنمش راه می ره.»

دکتر:چقدر.چند قدم می ره می خوره زمین؟

من:«دور خونه.»

دکتر:«خوب ببین ما اینجا با بچه تو جدی رفتار می کنیم.»

من:یعنی چه طوری؟

دکتر:یعنی اینکه الان با من میای پایین خودت می بینی.می خوای بچه ت خوب بشه؟

من:معلومه آقای دکتر(هق هق بلند) من می خوام خوب بشه.می گم که کتکش می زنم….

دکتر:ببین ما بچه ی تو رو نمی زنیم.اما باهش جدی برخورد می کنیم.پاشو بریم پایین. فقط بگو ببینم من رو از کجا شناختی؟

من که از قبل جواب این سئوال را آماده کرده بودوم گفتم:توی اتوبوس با پسرم نشسته بودم وکه یه خانمی گفت خواهرزاده ش اینطوری بوده الان بهتره.شماره تون رو از اون گرفتم…

دکتر:بچه قرص هم می خوره؟

من:دکتر بچه دو سالش بود توی یک شب 4 بار تشنج کرد و الان داره فنوباربیتال 100 می خوره…

دکتر:100؟؟؟؟؟ چه خبره؟دکترش کیه؟

من:دکتر سلیمانی.(دکتر بچگی های خودم) توی بیمارستان ساسان کار می کنه…

این حرف ها را می زدیم و به زیر زمین نزدیک می شدیم.صدای جیغ ها توی گوشم می پیچید…

آقای دکتر کتک می زند

سالن آقای دکتر تجهیزات خاصی ندارد.یک زیر زمین حدوا 120 متری که با موکت مخصوص کودک فرش شده و دو تا استپ و دو کاردرمان گر بداخلاق و جوان با پیراهن های کثیف.دکتر گفته بنشینم و بچه ها را تماشا کنم.

کاردرمانگری که رو به روی من ایستاده پشتش قوز نسبتا بزرگی دارد و پسر بچه ای را روی زمین می کشاند.کاردرمان گر دیگر کنار یک استپ ایستاده و با سقلمه و فریاد به پسر تپل و کوچکی می گوید بپر، بچه با چشمان نگران می پرد و به جای اینکه به جلو بپرد عقب عقب می رود و بالا می آورد.مرد سرش را محکم می پیچاند و می گوید:«برو دم سطل آشغال بالا بیار.بس که می‌خوری…»

از جلوی در می بینم که کودکی با دیدن سالن دستهایش را به نرزده ها قفل کرده و با فریاد و رنگ پریده می خواهد فرار کند.مادرش با دعوا  و کتک بچه را وارد  سالن می کند.یکی از مرده ها بچه را از یک دست و یک پا می گیرد و روی هوا می چرخاند.

اینجا دیگر مدام و با صدای بلند همراه بچه ها گریه می کنم.روبه رویم کمی دورتر دختر بچه سه ساله ای را از پا ها گرفته اند و برعکس روی زمین می چرخانند، بچه جیغ های ممتد می زند و مرد هم با عصبانیت قاشقی از جیبش در می آورد و شروع به زدن با قاشق روی صورت بچه می کند.پیراهن دخترک صورتی است و با تمام توان عروسک کوچکش را توی دستش گرفته و به هیچ قیمتی حتی وقت چرخیدن حاضر نیست  عروسک را زمین بگذارد.حالا بچه را از یک دست و یک پا به پهلو گرفته اند و می چرخانند.یک نفر دیگر با عتاب و فریاد به بچه ای که هق هق امانش نمی دهد می گوید:«می گم راه برو.مگه کری؟ »بعد روی گردن کودک می نشیند و با قاشق توی صورتش می زند.

مادران بچه ها را نگاه میکنم که از طرز رفتار و لباس هایشان کاملا معلوم است که اطلاعات درستی ندارند.با غم به فرزندانشان نگاه می کنند.خیلی جلوی خودم را گرفته ام که بلند نشوم و دختر پیراهن صورتی را از دست مرد نگیرم.اشک هایم را پاک می کنم و دکتر می گوید امروز مشاوره ام رایگان بوده و از نشبه محمد رضا را با خودم ببرم.قیمت هر جلسه کاردرمانی 2 ساعته آقای دکتر و همکارانش حدود 15 هزار تومان است و من مدام فکر می کنم حتی یک گراز وحشی را هم هرگز به این موسسه نخواهم آورد…

از در که بیرون می روم دیگر واقعا هق هق می کنم.دوستم مهسا زنگ می زند و می گوید به سمت ماشین نروم چون مردی مدام در حال پاییدن او بوده.من هم با حال خراب در ایستگاه اتوبوس کنار مادری می نشینم که صورت پر از ترس کودکش را در میان آغوشش پنهان کرده.در خیابان و از گاراژ روبرو صدای موتور درب و داغان ماشین در حال تعمیر می آید و در گوش من پر است از صدای فریاد و جیغ ممتد کودکی که به مادرش التماس می کرد او را از آن جهنم نجات بدهد…

خیلی چیزهاید یگری هم راجع به این موسسه و آقای دکتر شنیده بودم.شنیده بودم که رفتارها ترسناک تر است، نشیده بودم کارهای خشونت آمیزی تری با بچه ها انجام می شود، اما چیزی جز این ندیدم.سئوال اینجاست که آیا مجلس، نجمن کاردرمانی ایران و پزشکین از وجود چنین موسسه ای با خبر هستند؟ آیا می دانند که جناب دکتر کتک در مانی می کند؟

نظر کارشناس(دکتر رصافیان متخصص کاردرمانی)

عموما در حرفه کاردرمانی هیچ روشی به عنوان کاردرمانی نه مورد تایید است و نه به کار می رود.فرد و کودکی که نیاز به کادرمانی دارد باید در شرایطی انجام شود که او در کمال آرامش چه از نظر روحی و جسمی قرار بگیرد و هیچ فشاری به شخص وارد نگردد.در مورد این مساله هم تنها نباید به شنیده ها اکتفا کرد.شرایط قضاوت کردن بسیار دشوار و پیچیده است و اصولا باید رابطه به گونه ای در قضاوت مشخص گردد که حرف های طرف مقابل هم مورد حلاجی قرار بگیرد.در این باره تنها حرفی که می توانم بزنم این است که کودک باید نزد پزشک خود احساس آرامش بکند.اینگونه رفتارها به هیچ وجه درست و علمی نیست و از اصول کاردرمانی به دور است.محیط کاردرمانی باید به وسایل مورد نیاز مجهز باشد و فضایی آرام را برای بیمار فراهم کند.البته جدیت در کار، محکم بودن گاهی نیاز است اما تاکید می کنم که کتک زدن، توهین و ایجاد شرایط رعب و وحشت برای بیمار و یا به اصطلاح دیگر کتک درمانی نه از نظر علمی پذیرش می شود و نه با روحیات انسانی هماهنگی دارد.

پای صحبت های دکتر علیزاده رئیس انجمن کاردرمانی ایران

بعد از پیگیری های مختلف، متوجه شدم که رئیس انجمن کاردرمانی ایران دکتر مهدی علیزاده است و در این مورد باید با او صحبت کنم.بعد از تماس با دانشکده توانبخشی و صحبت های کوتاه در مورد این کلینیک توانبخشی ، خانمی که پشت خط بود آرام گفت:«آهان حتما دارین در مورد دکتر… صحبت می کنید.بله در جریان هستیم و البته بهتره شما با دکتر علیزاده صحبت کنید.که این هم عین متن صحبت های من با دکتر علیزاده:

-آقای دکتر من از چند نفر در مورد انجمنی شنیدم که گویا به جای کاردرمانی از کتک درمانی برای بیمارانش استفاده می کند.آیا اصلا چنین روشی در درمان افراد فلج مغزی رایج است؟

خانم همتی.همان طور که می دانید من رئیس انجمن کاردرمانی هستم.پس بهتر است واضح صحبت کنید که از کدام کلینیک صحبت می کنید؟

کلینیک دکتر….

اولا ایشان دکتر نیستند و کارشناسی ارشد دارند و د ر ثانی ما خودمان با ایشان به شدت مشکل داریم و پیگیر قضیه هستیم.اتفاقا چندوقت پیش با ایشان جلسه داشتیم و آقای … اتفاقا مصرانه از متودش دفاع می کند و من هم دیگر مجبور شدم کار را به مراجع بالاتر و وزارت بهداشت بکشانم.قرار است ایشان تا پایان بهمن ماه ادله خود را جمع آوری کنند و به وزارت بهداشت بیایند و در صورتی که ادله شان مورد قبول واقع نشود، امیدوارم که بتوانیم مجوز ایشان را باطل کنیم.

جالب اینجاست که همه از این ماجرا خبر دارند ولی تا به حال هیچ پییگیری درستی در مورد این کلینیک انجام نشده.دلیل این مسئله چیست؟

ما منتظر چند شکایت بودیم.راستش خانواده هایی که با دکتر تقوی کار می کنند همه این مسئله را قبول دارند اما هیچ کدام حاضر به شهادت دادن نیستند و همین پیگیری ما را سخت کرد.الان هم ما منتظر هستیم و به ایشان تا پایان همین ماه فرصت دادیم تا دلایل و مدارک علمی برای این روشش بیاورد و در غیر اینصورت موضع ما جدی تر خواهد بود.

نظر نمایندگان عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی

«شاید از عقده های کودکی اش گره گشایی می کند.»

علی اصغر حسنی

  » تا الان که شکایتی مطرح نشده و صد در صد خلاف است. حتی در اسلام داریم که با ضرب و شتم نمی شود رفتاری را آموزش داد. این فرد باید مشکل داشته باشد که با این روش می خواهد درمان کند. شاید در کودکی آنقدر کتک خورده و می خواهد تلافی آن روزها را سر بچه های مردم در بیاورد. البته والدینی هم که کودکانشان را برای درمان نزد چنین فردی می برند هم مسئولند. چطور پدر و مادری هستند که راضی می شوند چنین راهی را ادامه دهند. البته ممکن است در این کلینیک از والدین تاییدیه می گیرند، مشابه با فرمی که قبل از عمل جراحی به خانواده فرد داده می شود تا اگر درحین عمل مشکلی برای فرد ایجاد شد حق شکایتی نداشته باشد، البته اگر سهل انگاری از پزشک باشد قابل پیگیری است . در این مورد هم اگر خانواده ای شکایتی داشته باشد و ثابت شود که سهل انگاری از پزشک است و خارج از حدود درمانی کار کرده است، تنبیه می شود. اگر هم نقص عضوی باشد با تایید پزشک قانونی، پزشک باید دیه بپردازد.»

  «هر کسی با اولین کتک می پذیرد که اشتباه کرده»

محمد جواد نظری مهر

  جناب نظری مهر هم نه شکایتی از این ماجرا به دستشان رسیده و نه حتی خبرش را شنیده اند. برای ایشان هم عجیب است و باورنکردنی می گویند: «نه عملی است و نه در دین آمده که کتک، درمانگر است. » وزارت بهداشت را مسئول نظارت بر کلینیک ها می دانند و البته کسانی هم که چنین جایی را برای درمان بچه هایشان انتخاب می کنند را هم مقصر می داند. معتقد است که قبل از هر اقدامی برای حمایت از این کودکان باید استدلال پزشک را برای چنین روش درمانی بررسی شود.» اگر واقعا به کتک متوسل می شود، که می شود بازگشت به دوره جاهلیت. هر کس که اولین کتک را می خورد از ترس کتک بعدی قبول می کند که اشتباه کرده. اما درمانی صورت نمی گیرد. همان طور که در هیچ جای دنیا دیده نشده. خنده درمانی شنیده بودیم اما این یکی را نه. الان درمان با کتک، از فردا خوردن با کتک، راه رفتن با کتک …. هیچ جای اسلام هم نداریم. . حتی نداریم نماز با زور، روزه با زور. «لا اکراه فی الدین». «